Zeuren geeft het leven zin

Daar zit ik dan. Het is pas de tweede avond en ik heb er al een beetje genoeg van. Ik wist dat dit moment zou komen, ik weet dat ik er even doorheen moet, maar dat het zo snel al de kop op zou steken had ik niet verwacht.

Ik zit in een motel in Knüllwald (een bosgebied bij Homburg Efze). Was mijn onderkomen gisternacht nog onderdeel van een groter autohof-casino-gebied; dit motel ligt boven een tankstation grenzend aan vrij weinig. Het heeft hier gisteren gesneeuwd. Restjes wit liggen her en der.

Ik moest me melden bij de kassa van het tankstation. Kamer 4 krijg ik ditmaal. Ze geven me de sleutel mee en de rest wijst zich vanzelf (aldus de goedlachse pompbediende met een ongelukkig gebit). Naast de (plastic)voordeur van het Motel zit een groot raam. Je kijkt er gemakkelijk door naar binnen. Er zitten mensen rokend op een gokautomaat te spelen, anderen kijken toe weer anderen kijken mij aan. Ik stap de voordeur binnen en kom in een betegelde gang met deuren. Achterin gaat een trap omhoog. Ik loop naar boven, kom langs een deur waar “frühstücksraum” opstaat. De trap leidt naar weer twee deuren en deze deuren op hun beurt weer naar de kamers. Een schoonmaakster is nog bezig met het uitsoppen van kamer 5 als ik mijn kamer binnenga. Het is er koud en stinkt er naar een schoonmaakmiddel/urine-mix, de matras en dekbed voelt klammig aan en de lamellen zijn op hun paasbest; geler dan mijn eigen gebit.

Op mijn hoofdkussen ligt een zakje haribo-gummi-beertjes als warm welkom namens de schoonmaakster. Een tikje vreemd vind ik dat. In een tweepersoons kamer wordt vaak een chocolaatje (al dan niet in een hartjesvorm gegoten) neergelegd: chocola heeft wel iets teders, warms wellicht zelfs verleidelijks. Daarmee wens je je gast een fijne nacht toe. Maar gummi-beertjes zijn daarentegen een beetje goedkoop, misschien zelfs wel te porno vergeleken met chocola. Iets wat de geur van de kamer overigens weer versterkt.

Toen ik het promofilmpje van het motel op de website zag, dacht ik nog: “wat goed dat ze de dingen niet mooier voorstellen dan dat ze zijn!” maar helaas had ik dat mis.

Er zit geen restaurant in de buurt dus haalde ik in het tankstation een broodje salami. Nu zit ik met mijn voor de reis ingekochte mandarijntjes en een kopje venkel-anijs thee op mijn kamer een beetje voor me uit te zeuren. Zeuren geeft mijn leven zin.